Irmandades da Fala

As Irmandades dá Fala (en español, Irmandades da Fala) foi unha organización nacionalista galega activa entre 1916 e 1931 que desenvolveu actividades políticas e culturais en Galicia.
Politicamente, representaron a definitiva superación do regionalismo como ideoloxía reivindicativa, adoptando o nacionalismo como única vía posible para o desenvolvemento da identidade de Galicia. Culturalmente, asumiron por primeira vez o monolingüismo en galego e levaron a cabo iniciativas normalizadoras do mesmo, impulsando a xeneralización do seu uso en todos os ámbitos sociais e culturais.
HISTORIA
A decadencia do movemento rexionalista en Galicia a finais do século XIX supuxo unha etapa de parálise do galeguismo en xeral, tanto no plano político como no cultural. Só a mediados da década de 1910, algunhas voces volveríanse a levantar para tentar revitalizar o movemento, diluído até ese momento nos intereses cosmopolitas do modernismo.
No contexto da nova configuración europea provocada pola Gran Guerra (co recoñecemento de dereitos nacionais a Polonia, Irlanda e outros países), tanto Antón Villar Ponche como Aurelio *Ribalta (director do madrileño grupo de Estudos Galegos) reclamaron a necesidade de crear unha "Liga de Amigos do Idioma Galego", o que abrirá as portas á inmediata constitución das Irmandades da Fala.
O 5 de xaneiro de 1916 Antón Villar Ponche empezou desde as páxinas de La Voz de Galicia unha campaña para a creación desa liga e en marzo publicou o folleto "Nacionalismo galego. A nosa afirmación rexional", no que volve ao tema da defensa, dignificación e cultivo da lingua. A proposta é ben acollida por diferentes sectores ideolóxicos, aínda que van ser dous as tendencias principais, a de orixe tradicionalista de Antón Losada Diéguez e a liberal demócrata.
O 18 de maio de 1916, os irmáns Villar Ponche convocaron unha asemblea nos locais da Real Academia Galega da Coruña na que se acordou a creación dunha Irmandade de Amigos da Fala. O obxectivo principal da mesma era a exaltación e fomento do uso do galego, pero cunha perspectiva máis ampla que incluía o propósito de rexenerar globalmente a Galicia.
A continuación, creáronse agrupacións locais en Santiago de Compostela, Monforte de Lemos, Pontevedra, Ourense, Villalba, Ferrol e Betanzos. O 14 de novembro apareceu o seu órgano oficial, A Nosa Terra, integramente en galego, contando desde o principio con 2000 subscritores.
En setembro de 1917 colabora coa Liga Rexionalista catalá para presentarse ás eleccións parlamentarias de febreiro de 1918, só consegue competir en tres distritos e non consegue gañar en ningún.
Da I Asemblea Nacionalista do 17 e 18 de novembro saíu un Manifesto Nacionalista que, rompendo definitivamente co rexionalismo, constituíu a base común de todos os programas do nacionalismo galego até a Guerra Civil Española: defínese a Galicia como nación, reclámase a autonomía integral de Galicia e a cooficialidade do idioma galego.
A II Asemblea Nacionalista tería lugar en 1919 en Santiago de Compostela, mentres que a III sería en Vigo en 1921. É especialmente a partir deste ano cando a tendencia cultural das Irmandes imponse sobre a política. Así, na IV Asemblea de Monforte en 1922 as Irmandades rompen, a irmandade da Coruña e algunhas pequenas da mesma comarca serán as que manteñan as fórmulas orixinais, mentres que o resto constitúen a Irmandade Nazonalista Galega dirixida polo intelectual Vicente Risco. A irmandade coruñesa dirixida por Alfredo Somoza e Anxo Casal segue editando A Nosa Terra durante a ditadura de Primo de Rivera.
Entre 1929 e 1930 prodúcese a reorganización das Irmandades que culmina en VINA Asemblea Nacionalista na Coruña en 1930. A VII Asemblea de Pontevedra en decembro de 1931 acorda a creación dun partido político que aglutinase ao galeguismo, que levará o nome de Partido Galeguista.

Afiliación
A finais de 1916, as 6 irmandades locais contan con 200 afiliados, e en novembro de 1918 son 13 irmandades con 700 afiliados, sendo a máis importante a da Coruña cuns 350 afiliados. En 1919 permanecían 500 e en 1924 o número baixou a tan só 200 afiliados. Despois da ditadura de Primo de Rivera prodúcese o renacer das Irmandades que chegan a 16 agrupacións e 700 afiliados en 1929 e 46 grupos en 1931.
A maior parte dos afiliados eran intelectuais e membros doutras profesións liberais.

Aspectos literarios
Literariamente, o teatro foi obxecto de moita atención pola súa efectividade normalizadora (ademais de propagandística) de face ao gran público. Antón Villar Ponche, tradutor e autor teatral, fundará xunto con outros intelectuais en 1919 o Conservatorio Nazonal de Arte Galego co obxecto de renovar estética e tecnicamente o teatro galego. O proxecto, como resultado de diversas disputas entre renovadores e tradicionalistas, acabou en apenas un ano, aínda que en 1922 propiciou que se puidese crear a Escola Dramática Galega, aínda que se desenvolveu como simple continuadora do teatro rexionalista.
No entanto, nas décadas do vinte e trinta diversos autores (Ramón Cabanillas, Antón Villar Ponche, Armando Cotarelo Valledor...) desenvolven un labor de renovación co obxecto de conseguir un novo tipo de público. Basicamente, trátase dunha ampliación temática máis universalista e dun estilo máis teatral e menos narrativo. A ditadura de Primo de Rivera reduciu a actividade teatral ao folclórico.
En canto á prosa de ficción, constituíu un dos proxectos prioritarios para as Irmandades. Aparecen, así, numerosas coleccións de novela curta e relato, asociadas ou non a xornais e revistas, entre as que destacou a colección de novela curta Lareira, entre 1924 e 1927, na que publicaron Vicente Risco, Otero Pedrayo e Castelao.
Por último, o ensaio, a través da consolidación do xornalismo galego, foi tamén un dos logros máis reseñables desta época. Destacou neste ámbito Antón Villar Ponche, quen ademais do seu labor xornalístico desempeñou outra de ideólogo, axudando ao tránsito entre a concepción rexionalista da lingua galega a unha de tipo nacionalista.

EDITORIAL GALAXIA

A editorial Galaxia é unha editorial galega fundada o 25 de xullo de 1950 en Santiago de Compostela. Trátase da empresa editorial con máis significado histórico de cantas existen en Galicia. Editou ao redor de 2.000 volumes e ten en catálogo uns 1.000 títulos. O seu director actual é o escritor Víctor Fernández Freixanes.

Entre os fundadores da editorial atopábanse Ramón Otero Pedrayo, Francisco Fernández del Riego, Ramón Piñeiro (o seu primeiro director literario e o seu gran animador intelectual), Xaime Illa Couto e outros, que formaban parte en grao sumo destacado da intelectualidade galega da época. Entre eles tamén se atopaban destacados industriais e filántropos galegos, como Antonio Fernández López, creador dalgunhas das máis destacadas empresas galegas até a actualidade, ou Álvaro Gil Varela. A vocación do proxecto era recuperar para a lingua galega a súa significación histórica e o seu valor cultural tanto na creación como na transmisión do pensamento.

Domingo García-Sabell, Juan Rof Carballo, Celestino Fernández de la Vega, Ramón Piñeiro, Xaime Illa Couto e Francisco Fernández del Riego configuraron un núcleo de pensamento que na historia da literatura galega contemporánea coñécese como grupo Galaxia, célula activa de creación intelectual, en busca dun discurso moderno e universalista.

A orixe intelectual de Galaxia está no «Suplemento do Sábado» do xornal compostelán A Noite; aínda que suspendido pronto pola administración franquista, nel empezaron a colaborar moitas persoas que logo configuraron o fondo da editorial.

O primeiro libro publicado foi Antífona dá cantiga (1951), de Ramón Cabanillas.

Simultaneamente ao labor de edición de libros, Galaxia comezou en 1951 a publicar unha revista cultural, os Cadernos Graal (que foi pronto prohibida e non volveu circular até 1963).

Así mesmo, a editorial ha propulsado a creación de varias fundacións culturais, como a Fundación Penzol, a Fundación Otero Pedrayo e a Fundación Illa Couto, e algunha revista máis, como entre 1958 e 1968 a Revista de Economía de Galicia.

En 1985, Carlos Casares asumiu a dirección da editorial e animou un importante proceso de actualización e modernización da mesma. Impúlsase o deseño, a colección de literatura infantil e xuvenil, Árbore e Costa Oeste, a edición de obras de ensaio,dicionarios, gramáticas e material escolar. A "Biblioteca Básica dá Cultura Galega" reuniu en 51 títulos o máis destacable da historia e cultura de Galicia.

Entre os seus directores atópanse Francisco Fernández del Riego, Ramón Piñeiro, Carlos Casares e, na actualidade, Víctor Fernández Freixanes con Henrique Monteagudo.

Na presidencia do consello de administración editorial estiveron Ramón Otero Pedrayo (1950-1976), Domingo García-Sabell (1976-1980), Mariño Dónega (1980-1996) e Xaime Illa Couto.

Foi un proxecto cultural que naceu cun claro afán político: preservar vos sinais de identidade cultural de Galicia, reafirmalas na cultura universal e, sobre todo, tentar espallar a cultura e a lingua galegas reprimidas pola ditadura entre as novas xeracións daquela época, obxetivo claramente conseguido.

Migracións durante o século XX

A historia moderna de Galicia foi definida pola emigración en masa. Foi significativa a emigración galega no século XIX e principios do século XX a outras partes de España, Portugal, e América.
Entre 1900 e 1981, a saída neta de galegos foi de máis de 825.000, de feito, a cidade co segundo maior número galegos no mundo é Buenos Aires, Arxentina, onde a inmigración procedente de Galicia foi tan masiva que os españois son agora coñecidos como galegos. Durante o franquismo, houbo unha nova onda de emigración desde Galicia a outros países europeos, sobre todo a Francia, Suíza, Alemaña e o Reino Unido.

Principais causas da emigración e a inmigración

Foron múltiples as circunstancias que obrigaron aos habitantes galegos a cruzar o Atlántico a principios do século XX. Destacan tres: as dificultades económicas ás que se tiñan que enfrontar diariamente, xa que a maioría eran xornaleiros e labradores, integrados nesa economía coñecida como de subsistencia, onde a terra, o monte e o gando forman a tridente base da economía. Ademais había un escaso desenvolvemento da industria na comarca. Por tanto, cabe pensar, que buscaban unha mellora no seu nivel de vida.Tamén influíron significativamente factores sociopolíticos como o rexeitamento popular ás quintas, que levaron a moitos mozos a optar pola emigración antes que enrolarse no Exército de África durante o tres primeiras décadas do século XX. Así, durante os anos de 1910-20, é de destacar as numerosas sesións da corporación municipal que foron dedicadas entre outras cousas, a dar conta dos expedientes instruídos contra os mozos destes lugares, e á súa declaración como prófugos.Aínda que foron moitas as trampas para evitar alistarse no Exército, a solución máis segura era emigrar, e as seguintes liñas o exemplifican ben:
«...O mozo de referencia [José Sande Taboada] alegou ser fillo único en sentido legal de pai pobre e sexagenario a quen mantén por ter outro irmán home maior de 19 anos ausente en ignorado paradoiro pasa de dez consecutivos...Aínda que é certo que na acta de clasificación de soldados en que foi comprendido o irmán citado, en familia manifestou que residía en Buenos Aires...»
Outra causa migratoria foi o caciquismo, un mal en auxe durante eses anos, que foi máis combatido desde o outro lado do océano que desde Galicia. Os curas seguen tendo un importante poder, non só relixioso, as influencias, e sobre todo, a ameaza de excomunión para os fregueses, son motivos suficientes para soportar os seus abusos de poder. Xunto aos sacerdotes, os alcaldes, na súa maioría, utilizaban os seus postos para beneficio propio. Estes dous personaxes resultaron ser o símbolo caciquil máis claro, aínda que non o único. E fronte a eles, as sociedades de emigrantes foron, en principio, un relativo freo para esta situación de corrupción, ou polo menos, denunciábana en voz alta, con todo, co tempo, eles tamén foron caendo no mesmo, así, moitos indianos retornados convertéronse en novos caciques.
Respecto das causas para o retorno de moitos galegos que se atopaban en América, son fundamentalmente económicas. E é que nas dúas últimas décadas a profunda crise económica que sacode a maior parte dos países iberoamericanos e que se agudizou especialmente en Arxentina no último lustro do século XX, empuxou aos seus habitantes a unha emigración masiva da mesma maneira que sucedese en Galicia en épocas anteriores. Volvéronse a ver na obrigación de ter que decidir entre permanecer no lugar onde xa se estableceron e formado unha familia e unha rede de relacións sociais, ou volver emigrar, buscando mellorar economicamente e mesmo, tan só, estabilidade e seguridade.  Entre este grupo de persoas atopamos moitos que deciden volver a Galicia, preto dos seus parentes, e que pasan así a conformar un grupo cunhas características especiais e diferenciadas do resto de inmigrantes procedentes doutros países e sen nexos familiares nestes lugares.

Masculinidad emigratoria?
A emigración galega de principios de século, foi maioritariamente masculina. Aínda así, cabe dicir que indo en aumento non experimentou un crecemento espectacular, cousa que si sucede no caso feminino. Xa que aínda que as mulleres emigran nun número moi inferior a principios de século, prodúcese co paso dos anos, un incremento superior ao dos homes. Elas non tomaban, na maioría das ocasións, a decisión de emigrar. Isto debíase á subordinación masculina familiar á que estaban sometidas, motivo polo que adoitaban viaxar cos seus parentes masculinos. Estas cuestións quedan patentes nas restritivas Leis de Emigración para as mulleres, así, por exemplo, a Lei de 1907 esixíalle ás mulleres casadas un permiso do seu marido se querían viaxar soas fose do país, a pesar de recoñecer a liberdade de todo español a emigrar, mentres que as mulleres solteiras menores de 23 anos «non suxeitas á patria potestade, tutela ou garda de persoas que legalmente as representasen, impedíaselles a saída, cando por non ir acompañadas dos seus pais, parentes ou persoas respectables, sospeitásese que podían ser obxecto de tráfico de brancas» O aumento das mulleres na emigración debeuse a que eran reclamadas polos seus maridos, pais ou irmáns que residían fóra e a relaxación nas leis migratorias femininas.
Ademais poden ser interesantes estos traballos sobre emigración de galegos no século XX:
http://html.rincondelvago.com/causas-de-la-emigracion-gallega.html
http://halshs.archives-ouvertes.fr/docs/00/53/06/55/PDF/AT9_Botana-Cerdeira.pdf
No último céntrase na comparación de galegos emigrados a América e americanos inmigrantes en Galicia na comarca de Compostela.

ESTATUTO DE AUTONOMIA

O Estatuto de Autonomía de Galicia, é a norma institucional básica da Comunidade Autónoma de Galicia. No ámbito da Constitución española de 1978, o Estatuto de Galicia, recoñece a esta Comunidade Autónoma a súa condición de nacionalidade histórica. Afirma que os poderes da Comunidade Autónoma baséanse no Estatuto, a Constitución e o pobo galego. Establece un marco democrático de solidariedade entre todos os integrantes do pobo galego.
ANTECEDENTES

Aínda que no momento da proclamación da República existían correntes galeguistas, fundamentalmente en medios intelectuais, non existían partidos políticos nacionalistas propiamente ditos. En 1929 xurdiu a Organización Republicana Galega Autónoma, ligada nas súas orixes ás Irmandades da Fala coruñesas e liderada por Santiago Casares Quiroga e Antón Villar Ponte, cun programa de corte fundamentalmente federalista, cuxo programa se concretou no pacto de Lestrove, coa creación da Federación Republicana Galega, a cal, con todo, aparecía demasiado ligada ao republicanismo estatal. En decembro de 1931 créase o primeiro partido abertamente nacionalista, o Partido Galeguista, liderado por Castelao.

ANTEPROXECTO
O Estatuto de Autonomía de Galicia de 1936 foi un proxecto de estatuto de autonomía para Galicia redactado durante a Segunda República, que foi plebiscitado o 28 de xuño de 1936 pero que non chegou a entrar en vigor debido ao estalido da Guerra Civil, dado que Galicia quedou en mans dos sublevados desde o seu inicio. 
O camiño cara á autonomía comezou en maio de 1931, cando o Seminario de Estudos Galegos elaborou un proxecto de Estatuto, no que Galicia era definida como un Estado Libre dentro da República Federal Española, o cal, con todo, non foi aceptado polas forzas maioritarias galegas. O mesmo destino correron outros proxectos, como o texto elaborado polos parlamentarios galegos nas Constituíntes.

Finalmente, en abril de 1932, o alcalde republicano de Santiago de Compostela, Raimundo López Pol, impulsou un movemento municipalista en favor da autonomía. En xullo levou a cabo unha asemblea de municipios na que se acordou constituír unha comisión redactora. A comisión compúñana Salvador Cabeza de León (ex alcalde de Santiago), Manuel Igrexas Curral (alcalde da Coruña), Eladio Rodríguez (presidente da Real Academia Galega), Manuel Lugrís Freire (académico numerario da RAG), Jacobo Arias do Villar (enxeñeiro forestal da Coruña), Avelino López Otero (secretario do Partido Republicano Galego), Rodrigo Sanz López (presidente do Secretariado de Galicia en Madrid), Alexandre Bóveda (membro do Partido Galeguista), Santiago Montero Díaz (doutor en Filosofía e Letras) e Enrique Rajoy Leloup (concelleiro compostelán). O anteproxecto preparado pola comisión debateuse nunha nova asemblea realizada en decembro dese ano na que se aprobou o documento definitivo (19 de decembro) co apoio do 77% dos municipios galegos, que representaban ao 84,7% da poboación.
Con todo, o procedemento necesario, que incluía un referendo sobre o texto non levou a cabo, primeiro polas disensións entre as forzas políticas galegas, e despois polo parón autonomista imposto durante o bienio radical-cedista. Só se recuperaría tras o triunfo da Fronte Popular en febreiro de 1936. Cando neste ano, e para non perder a carreira do Estatuto de Autonomía, o Partido Galeguista tivo que optar por apoiar á fronte Popular, a crise interna foi moi aguda, e un sector importante, encadrado na denominada Dereita Galeguista e liderados por Vicente Risco, desvinculouse do PG.
O 28 de xuño de 1936 celebrouse finalmente o plebiscito do estatuto. Do total de electores de que constaba o censo, 1.343.135, votaron 1.000.963, o 74,56% do censo electoral, con 993.351 votos a favor, 6.161 en contra e 1.451 papeletas en branco. Esta diferenza tan elevada de votos entre ambas as opcións foi cualificada de fraude electoral polos propios partidarios do estatuto.
Naquel momento, o galego Santiago Casares Quiroga era o Presidente do Goberno da Segunda República. A Campaña polo SI foi espectacular. Galicia foi empapelada con carteis de Castelao, Luís Seoane, Isaac Díaz Pardo, etc.
O 15 de xullo de 1936, Gómez Román e Castelao, entregaron ao Presidente das Cortes Españolas o texto do estatuto aprobado en referendo, para o inicio dos trámites para a súa aprobación. Con todo, o estatuto de 1936 non chegou a entrar en vigor, debido ao estalido da Guerra Civil, aínda que as Cortes Españolas aceptárono a trámite en febreiro de 1938, sen que puidese chegar máis lonxe.
O ESTATUTO
Despois deste anteproxecto, tivo lugar un longo camiño cara a autonomía, pero que finalmente culminou coa realización do Estatuto Galego. Neste enlace explícase todo o proceso ademais do ambiente que había na época: http://www.galiciadigital.com/pcd/Biblioteca/publicaciones/Estatuto2002/7bcapi.html
REFORMA DO ESTATUTO
En 2005, iniciáronse debates no Parlamento sobre unha posible reforma do Estatuto. De feito, a reforma do Estatuto e da delegación foi na orde do día dos novos partidos no goberno: o Partido Socialista de Galicia e, a saber, o Bloque Nacionalista Galego. Buscouse un consenso co terceiro partido na cámara, o Partido Popular de Galicia. Con todo, mencionouse que o novo Estatuto debe recoñecer a Galicia non só como unha nacionalidade histórica, senón como unha nación. Esta cuestión foi rexeitada frontalmente polo PPdeG e, por tanto, as conversacións quedaron en suspenso. Aínda que aínda hai unha comisión parlamentaria que traballa sobre o desenvolvemento dun proxecto para un novo Estatuto, espérase que as discusións políticas sobre a cuestión da "nacionalidade" non se resolverán facilmente.
Ademáis aqui os deixo un enlace onde aparece unha información máis extensa do estatuto:
http://www.parlamentodegalicia.es/sitios/web/bibliotecahoxenoparlamento/estatutos%20de%20galicia.pdf

Visita de Isabel II a Ferrol.

Hola, chámome Lucía e teño 9 anos. Hoxe estoy moi emocionada, porque a mismísima Isabel II ven a visitarnos á Ferrol! O podedes creer? A min cando miña nai anuncioume a noticia costoume moito asimilala.
Miña nai está tan contenta coma min, pero a meu pai... non lle agrada moito esta visita. Pregunteille a miña nai porque papá estaba tan enfadado y non se alegrara ao sabelo, e me dixo que era porque meu pai non simpatizaba coa monarquía, que era republicano. A min eso dame igual, tanto me ten se son republicanos ou monárquicos! O que de verdade me importa é que hoxe non temos clase, porque todos iremos a ver á raíña, ademáis toda a vila está de festa! Parece que vivimos noutra vila, Ferrol púxose de gala para recibir a Isabel, a praza maior está preciosa, toda chea de flores!
Ademáis posiblemente, se Isabel queda contenta coa nosa vila, prometeunos que a convertiría en cidade, EN CIDADE!! A min faríame moita ilusión que Ferrol fose unha cidade, moita moitísima ilusión. Así que, se Isabel queda contenta con nós e converte a nosa vila en cidade.. será a miña raíña favorita de tódolos tempos!

PEPA A LOBA.

Pepa a Loba, a máis lendaria bandoleira de Galicia. As súas andanzas transcorren na segunda metade do século XIX.

Pepa a Loba é unha bandoleira mítica. É o prototipo de muller fera, como o seu sobrenome indica. Percorreu todas as comarcas de Galicia. Ás veces preséntase cruel e sanguinaria, outras como bandoleiro bo que axuda aos pobres. Cóntanse centos de historias das súas andanzas e famosa é a súa frase: "Home morto non fala"

É posible que esta sexa a súa historia, aínda que hai dúbidas sobre a sua existencia. Tamén se baralla a posibilidade da autoría múltiple, que houbese máis dunha Pepa Loba. Desta maneira, unha primeira bandida levaría este alcume, e outras mulleres que se dedicaron ao bandoleirismo adoptarían ou ben serían coñecidas pola mesma denominación. Iso podería explicar a cantidade de referencias á existencia de Pepa a Loba que se dan por toda Galicia.


Non se sabe con certeza o lugar de nacemento, uns defenden que viu a luz na parroquia de Couso en 1835 (A Estrada) outros en Amoedo, nunha pobre casa onde non había nada, nin cama para durmir. A súa nai , coñecida como "A Falucha", queríaa e consentía e compartían o que tiñan, que era moi pouco. De pai descoñecido aínda que o pobo pensaba que era filla do irmán do tendero do pobo.
Cando aínda era unha nena comezou a traballar no campo e tamén coidando as ovellas da súa tía Dorinda, e foi nesta etapa da súa vida cando se gaña o sobrenome de "Pepa a Loba" xa que nunha ocasión enfróntase a paus cun lobo que atacou o seu rabaño.
"Pepiña", que así era coñecida na aldea, enfrontouse ao lobo cun pau e o seu fiel can saíu en defensa da nena matando o lobo nun cruel combate. A nena quedou ferida e o nobre sabuxo axudoulle a chegar á aldea.
Neste ambiente rural transcorre a infancia de Pepa e, cando chega á mocidade, Pepa a Loba sofre o que ía marcar o resto da súa vida. A súa nai A Falucha é violada na súa casa por un descoñecido e queda embarazada. Pepa que se atopaba na casa presencia a violación. Nove meses despois a súa nai morre no parto e tamén o bebé.
Faise cargo dela a súa tía Dorinda que a obriga a mendigar por feiras e mercados ademais de traballar no campo e coidar as súas ovellas e cabras. Despois dun tempo Dorinda métea a vivir co tendero do pobo coa esperanza de que sexa a súa querida e conseguir así algún pago por parte do comerciante.
Pero o tendero cóllelle agarimo e adóptaa como filla. Contrata a un estudante para que se ocupe da súa formación. Despois sucede que os dous mozos namóranse e fanse noivos. O tendero fai testamento a favor de Pepa e, ao pouco tempo, aparece asasinado cun coitelo de cociña cravado no peito. O seu noivo resultou exculpado, pero Pepa foi encarcerada e tras o xuízo condenada a cadea perpetua.
O pobo sospeitaba, con todo, que o crime o cometeu o irmán do tendero, ao que tamén se consideraba o pai de Pepa. Este erro da xustiza fai permanecer a Pepa no cárcere de Pontevedra durante moito tempo, convertendo a esta muller nunha persoa chea de rencor e cuns enormes desexos de vinganza. Na prisión pide o auxilio espiritual do capelán do cárcere. Cando están sós golpéao e escápase vestida de cura.
Despois disfrázase de home e sae de Pontevedra. A súa obsesión era vingarse do Albeite, o irmán do tendero e o seu suposto pai. Cunha pistola e o seu fiel can "Lueiro", dirixiuse a Couso. Alí ameazouno e fixo que o seu can o matase. Era o primeiro crime de Pepa a Loba. Despois márchase ao monte a vivir, onde forma unha banda de bandoleiros cos que realiza numerosos roubos, crimes e asaltos.
A provincia de Pontevedra é, principalmente, o seu escenario de actuacións pero tamén realizou asaltos noutras provincias galegas. Coa súa cuadrilla de bandoleiros asalta aos camiñantes , tamén os pazos, casas fortes, reitorais(casas dos curas). Entre os ricos e tamén entre os campesiños galegos hai quen a teme e outros que a admiraban, pois senten identificados, en certa maneira, con ese espírito rebelde de campesiña azoutada pola miseria, a inxustiza e a crueldade. E así comeza a forxarse unha lenda que aínda séguese transmitindo en moitos dos lugares que a famosa bandoleira frecuentaba.

El pueblo forjó una leyenda sobre esta famosa bandolera, y existe muy poca documentación sobre su vida. La mayoría de los relatos se deben a la tradición oral que se ha ido trasmitiendo de generación en generación.

Martires de Carral

Se coñece como os Martires de Carral aos militares sublevados en varios lugares de Galicia en 1846 contra o presidente Narváez.

¿Porque se sublevaron?
Durante o reinado de Isabel II, a Década Moderada foi un período no que o Partido Moderado exerceu o control do réxime político, desenvolvendo unha versión conservadora do liberalismo. O xeneral Narváez foi o home forte da década, caracterizada polo recorte das liberdades e os dereitos, así como pola centralización administrativa.
O 2 de abril de 1846 sublevouse en Lugo o segundo batallón do Zamora, dirixindo a sublevación o coronel Miguel Solís, o cal proclamou a disolución do Consello Provincial e a Deputación. Cando a situación xa estaba baixo o control dos insurrectos en Lugo, Solís dirixiuse aos seus soldados. Aquí está o final do seu discurso:

Gallegos: españoles todos: ¡Viva la Reina libre!, ¡Viva la Constitución!, ¡Fuera extranjeros!, ¡Abajo el Dictador Narváez, ¡Abajo el sistema tributario!

¿Triunfou a sublevación?
O xeneral Narváez enviou tropas baixo o mando do xeneral Gutiérrez de la Concha para recuperar o territorio. O día 23 de abril comezou a batalla de Cacheiras, entre as tropas de Madrid e as galeguistas de Solís, que foron derrotadas. A gran superioridade das tropas do goberno central fixo inútil a resistencia.
Solís refuxiouse nun primeiro momento en San Martiño Pinario, pero entregouse esa mesma tarde. Foi xulgado tres días despois en Carral, nun xuízo sumarísimo, e condenado a morte xunto cos seus compañeiros sublevados. O medo á reacción dos seus simpatizantes explica que o xuízo tivese lugar en Carral e non en Santiago ou na Coruña.
Ao serán, o coronel Solís foi levado ao adro da igrexa de Paleo, onde foi fusilado. O comandante Víctor Velasco e dez oficiais máis foron pasados polas armas na Fraga do Rei, entre Carral e Paleo, e foron enterrados no día seguinte no cemiterio de Paleo, sen que se escribise sobre as súas tumbas inscrición ningunha. O párroco, que presenciou o fusilamento, na acta de defunción engadiu: "Espectáculo horroroso. Triste Memoria". Naceron así os Mártres de Carral e, para todos os efectos, este alzamento contra a opresión central considérase o espertar do galeguismo e a reafirmación dunha identidade perfectamente diferenciada do resto da península. A partir de aquí, comezou a manifestarse un pensamento, unha cultua e un sentimento eminentemente galeguista, do cal os máximos representantes non tardaron moito en tomar relevancia.                                                       Como símbolo desta batalla de Cacheiras, aparecen no escudo de Teo dous sabres cruzados sobre a ponte, na parte media do mesmo.

Monumento aos mártires de Carral

Manuel Blanco, o lobishome.

Retrato de Manuel Blanco

 En Galicia a tradición sinala que se un matrimonio ten sete ou nove fillos homes sen que nacese ningunha muller polo medio, o último queda marcado polo estigma da fada, converténdose en lobishome.Un dos casos máis coñecidos de lobishome foi Manuel Blanco Romasanta, o home lobo de Allariz.

Era o sétimo fillo da familia. Era xastre de profesión, pero a súa vida cambiou radicalmente cando quedou viúvo. A partir dese momento dedicouse á venda ambulante, primeiro pola comarca de Allariz - Maceda e máis tarde por toda Galicia.Comezou a estenderse o rumor de que vendía unto de graxa humana e que, polo tanto, era un criminal. Foi acusado do asasinato dun alguacil. Xulgado e condenado, conseguiu fuxir, e estivo agochado durante meses. Nese tempo fóronse sucedendo en Galicia unha serie de asasinatos que, aínda que diferentes na técnica, gardaban semellanzas entre si.Foi capturado en setembro de 1852 en Nombela (Toledo) e xulgado en Allariz. Durante o xuízo recoñeceu que matara nove persoas. Ao parecer, empregaba as mans e os dentes para asasinar as vítimas, e comía os restos. De feito, a tipoloxía das feridas infrinxidas ás vítimas (trabadas con fondas marcas dos dentes, fixo que o consideraran un lobishome. El mesmo confesou que fora vítima dunha maldición cando era mozo e que tiña alucinacións nas que se vía arrodeado de lobos logo dos seus asasinatos.O xuízo contra o lobishome durou aproximadamente un ano, e o 6 de abril de 1853 o xuíz de Allariz emitiu unha sentenza de morte que o condenaba a garrote e a unha indemnización de 1.000 reais por vítima. Ao pouco de asinarse a sentenza un hipnólogo francés que coñecía o caso pediulle ao ministro de Graza e Xustiza que abolise a aplicación da pena e que lle permitise tratar o caso. O hipnólogo argumentaba que Manuel Blanco padecía unha enfermidade mental monomaníaca chamada licantropía, e quería estudalo. En paralelo, os avogados da defensa conseguiron que a raíña Sabela II lle conmutase a pena por cadea perpetua alegando que non existían máis probas cá súa propia confesión.Hipótesis sobre su muerte:

-Hasta el 2009 se creía que Romasanta había muerto en 1854, en la prisión de Allariz en la que cumplía condena.

-El 30 de mayo de 2009, en un documental de tvg Europa se sopesaba la posibilidad de que hubiera muerto en otro lugar y se apuntaba al castillo de San Antón.

-En 2011 en las Xornadas Manuel Blanco Romasanta celebradas en Allariz a finales de octubre los investigadores orensanos Cástor y Félix Castro Vicente presentaron pruebas (diversos recortes de prensa de la época) que aseguraban que Romasanta falleció en una cárcel de Ceuta de un cáncer de estómago en 1863.

A segunda armada invencible (lenda)

En Córdoba cóntase unha lenda acerca dunha segunda armada invencible enviada por Felipe II, que tivo un fin bastante  catastrófico. Esta segunda armada levaba ao mando algún personaxe ilustre de guerra, como Martín de Guayo, un soldado cordobés quen se gañou unha gran reputación en Flandes.

Mais de douscentos cordobeses enroláronse na armada dirixida por Martín de Guayo, e partiron desde Lisboa rumbo á Coruña, pero foron sorprendidos por unha terrible tormenta, que fixo que o navío se estrelase contra as rocas e fixésese pedazos, isto provocou que o capitán, obrigase a confesarse dos seus pecados a todos os tripulantes que todos os tripulantes e saltasen ás augas, para tentar salvar a súa vida a nado.

Dos mais de catrocentos homes que partiron de Lisboa, só cinco sobreviviron a aquela noite, o capitán Martín atopábase entre eles, así se puxo fin á segunda armada invencible.

**Sei que esta entrada non ten que ver directamente coa historia de Galicia, pero pareceume interesante, pois non sabía desta lenda e a poño aqui porque ten relación coa primeira armada invencible.

Guerra de sucesión española-

Guerra que enfrontou a Felipe de Borbón, co Archiduque Carlos de Austria, pola posesión do trono español tras a morte sen descendencia de Carlos II de Habsburgo. Felipe de Borbón era apoiado por Francia e parte de España fiel a el. O Archiduque Carlos, en cambio, era apoiado polo Reino Unido, o Imperio Austríaco, Holanda, Portugal, parte de España e outros Estados menores. Unha das principais causas desta guerra, radica no medo das potencias europeas a unha alianza entre Francia e España, que podería materializarse se Felipe de Borbón subise ao trono español. Finalmente, a guerra concluíu coa vitoria do candidato Borbón, e a aceptación deste polas outras potencias europeas coa firma do Tratado de Utrecht, que, entre outras cousas,  impedía unha unión dinástica entre España e Francia, disipando os medos que anteriormente supuxeran a oposición de boa parte das potencias europeas a Felipe de Borbón, á vez que recoñecían a este como rei de España.

A expulsion dos xudeus

A Inquisición española foi unha institución fundada en 1478 polos Reis Católicos para manter a ortodoxia católica nos seus reinos. A Inquisición española ten precedentes en institucións similares existentes en Europa desde o século XII, especialmente na fundada en Francia. A Inquisición española estaba baixo o control directo da monarquía. Non se aboliu definitivamente até 1834, durante o reinado de Isabel II. Pero a súa abolición foi aprobada nas cortes de Cádiz en 1812 por maioría absoluta.

A Inquisición, como tribunal eclesiástico, só tiña competencia sobre cristiáns bautizados. Durante a maior parte da súa historia, con todo, ao non existir en España nin nos seus territorios dependentes liberdade de cultos, a súa xurisdición estendeuse á práctica totalidade dos súbditos do rei de España.

A Inquisición e a expulsión dos xudeus en España

O 31 de marzo de 1492, apenas tres meses despois da conquista do reino nazarí de Granada, os Reis Católicos promulgaron o Decreto da Alhambra sobre expulsión dos xudeus de todos os seus reinos. Dábase aos súbditos xudeus de prazo até o 31 de xullo dese mesmo ano para elixir entre aceptar o bautismo e abandonar definitivamente o país, aínda que lles permitía levar todas as súas propiedades, sempre que non fosen en ouro, prata ou diñeiro. A razón dada para xustificar esta medida no preámbulo do edicto era a «recaída» de moitos conversos debido á proximidade de xudeus non conversos que os seducían e mantiñan neles o coñecemento e a práctica do xudaísmo.

Unha delegación de xudeus, encabezada por Isaac Abravanel, ofreceu unha alta compensación económica aos Reyes a cambio da revogación do edicto. Segundo cóntase, os Reyes rexeitaron a oferta por presións do *inquisidor xeral, quen irrompeu na sala e arroxou trinta moedas de prata sobre a mesa, preguntando cal sería esta vez o prezo polo que Jesús ía ser vendido aos xudeus. Á marxe da veracidade desta anécdota, si parece que a idea da expulsión procedeu da contorna da Inquisición.

A cifra dos xudeus que saíron de España non se coñece, nin sequera con aproximación. Os historiadores da época dan cifras elevadísimas (Juan de Mariana fala de 800.000 persoas, e Isaac Abravanel de 300.000). Con todo, as estimacións actuais reducen significativamente esta cifra (Henry Kamen estima que, dunha poboación aproximada de 80.000 xudeus, aproximadamente a metade -uns 40.000- optaron pola emigración7 ). Os xudeus españois emigraron principalmente a Portugal (de onde volverían ser expulsados en 1497) e a Marrocos. Máis adiante, os sefardíes, descendentes dos xudeus de España, establecerían florecentes comunidades en moitas cidades de Europa, como Ámsterdam, e o Norte de África, e, sobre todo, no Imperio otomán.

Os que quedaron engrosaron o grupo de conversos que eran o obxectivo predilecto da Inquisición. Dado que todo xudeu que quedaba nos reinos de España fora bautizado, se continuaba practicando a relixión xudía, era susceptible de ser denunciado. Posto que no lapso de tres meses producíronse numerosísimas conversións -unhas 40.000, se se acepta a cifra de Kamen- pode suporse con lóxica que gran parte delas non eran sinceras, senón que obedecían unicamente á necesidade de evitar o decreto de expulsión.

O período de máis intensa persecución dos judeoconversos durou até 1530; desde 1531 até 1560, con todo, a porcentaxe de casos de judeoconversos nos procesos inquisitoriales baixou moi significativamente, até chegar a ser só o 3% do total. Houbo un rebrote das persecucións cando se descubriu un grupo de judaizantes, en 1588, en Quintanar de la Orden, e na última década do século XVI volveron aumentar as denuncias. A comezos do século XVII comezan a retornar a España algúns judeoconversos que se instalaron en Portugal, fuxindo das persecucións que a Inquisición portuguesa, fundada en 1532, estaba a realizar no país veciño. Isto tradúcese nun rápido aumento dos procesos a judaizantes, dos que foron vítimas varios prestixiosos financeiros. En 1691, en varios autos de fe, foron queimados en Mallorca 36 chuetas ou judeoconversos mallorquinos.Ao longo do século XVIII redúcese significativamente o número de judeoconversos acusados pola Inquisición. O último proceso a un judaizante foi o de Manuel Santiago Vivar, que tivo lugar en Córdoba en 1818.

Durante toda a historia os xudeus han sido expulsados en moitas ocasions, neste mapa podense observar os lugares de onde foron expulsados e os terrotorios onde se refuxiaron.

A armada invencible

Armada Invencible é un termo de orixe inglesa, para referirse á flota española proxectada polo monarca español Felipe II para destronar a Isabel I de Inglaterra durante a Guerra anglo-española de 1585-1604. 

Felipe II dispuxo a formación dunha flota que chamou Grande e Felicísima Armada cuxa misión era facilitar o traslado desde Flandes a losTercios españois, os cales serían os encargados de invadir a illa. Esta invasión non pretendía a anexión das illas británicas ao Imperio español senón a expulsión de Isabel I do trono inglés, e respondía á execución de María Estuardo, á súa política anti-española de pirataría e da Guerra de Flandes. Debía mandala o almirante de Castela Don Álvaro de Bazán, marqués de Santa Cruz, pero morreu pouco antes da partida da frota, sendo substituído a fume de carozo por Alonso Pérez de Guzmán (VII duque de Medina-Sidonia), Grande de España. Estaba composta de 127 barcos que partiron de España, e deles, 122 barcos penetraron na Canle da Mancha. 
A armada española fracasou na súa misión fundamentalmente a causa do mal estado da mar durante a súa travesía de retorno, os medios e a cartografía da época. Con todo a tradición, fortemente arraigada no mundo anglosaxón e popularizada por el, sostén que foi directamente a frota inglesa quen derrotou a armada de España en combate, incluso aniquilándoa, pero hoxe coñécese que se trataron denaufragios na súa maioría ocasionados pola meteoroloxía, e que tres cuartas partes das naves (87 barcos) da gran armada regresaron finalmente a salvo a portos españois, aínda que efectivamente se frustó a súa misión de transportar desde Flandes os terzos españois para a invasión de Inglaterra. 


Isto podería ser un diario dun mariñeiro a bordo dun dos barcos:
"Hoxe levanteime sen forzas, as fortes tormentas de onte deixaronme esgotado. Levabamos mais de tres días loitando contra as inclemencias do tempo, menos mal que hoxe xa escampou. A mala noticia é que estamos moi cerca do canal da Mancha, o cal é un punto moi importante da viaxe, pois é o lugar onde máis facilmente poderianos atacar os ingleses...Pero eu ando tranquilo, somos a Armada Invencible! hemos gañado todalas guerras nas que hemos participado, non vai ser esta a primera vez que perdamos!
Ah olvidouseme dicir unha noticia moi triste.. nestes últimos dias perdimos a moitos compañeiros que caeron enfermos e morreron, estamos comezando a pensar que poida haber unha infeccion no barco! ou incluso na flota!
Espera un momento.. que é iso que se acerca a toda velocidade? parece un barco en chamas... ven directo a nosoutros! ALEEEEEEEEEEEEEEEEEEEERTA! atacannos os ingleses! como ese barco penetre na nosa flota imos arder todos! ALEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEERTA!!!!!!"

A bandeira de Galicia.

O escudo de Galicia trae, en campo de azur, un cáliz de ouro sumado dunha hostia de prata, e acompañado de sete cruces recortadas do mesmo metal, tres a cada lado e unha no centro do xefe.

O timbre, coroa real, forrada de gules, ou vermello, pechada, que é un círculo de ouro, engastado de pedras preciosas, composto de oito florones de follas de acanto, visibles cinco, interpoladas de perlas e de cada unha das súas follas saen cinco diademas sumadas de perlas que converxen nun mundo azur, co semimeridiano e o ecuador de ouro, sumado de cruz de ouro.

O motivo de que o escudo conteña sete cruces correspóndese coa anterior división provincial dos territorios galegos do antigo Reino de Galicia. O sete provincias eran: Santiago, Betanzos, Mondoñedo, Tui, Lugo, Ourense e A Coruña (este tres últimas de igual nomee que as actuais, aínda que non cos mesmo límites). Destas sete, Mondoñedo atópase actualmente dentro da provincia de Lugo; Tui dentro da provincia de Pontevedra; Santiago, a actual capital de Galicia, e a da cidade de Betanzos (que se identificaba independente e politicamente como un enclave diferenciado do resto) forman parte da actual provincia da Coruña. A cada antigo territorio correspondíalle unha cruz. O santo graal no centro, representa o privilexio excepcional da catedral de Lugo de mostrar publicamente a Hostia ou corpo de Cristo.

Tras a nova división territorial de España en 1833 as provincias galegas modificaron o seu número e límites, quedando conformada Galicia no catro actuais.

Ainda que tamén hai xente que pensa que as múltiples cruces que acompañan ao Santo Graal na bandeira do Reino Galego foron engadidas no século XVI como ornamento para completar o espazo baleiro ao redor do Graal. Orixinalmente, o número de cruces representado foi 6 -tres a cada lado da copa- que sumaban un total de 7 contando a cruz na que terminaba a caixa do Graal. Estas 6 cruces aparecen tamén baixo forma de estrelas (símbolo das Igrexas Galegas de Lugo, Iria, Britonia, Tui, Ourense e Astorga) ou cunchas (Escudo de Coruña). A partir do século XVII desapareceu a caixa do Graal pero a cruz na que terminaba a caixa conservouse e sumouse ao resto das cruces que rodean a copa. Posteriormente, algún autor identificou o sete cruces coas cidades do antigo Reino de Galicia. Tal afirmación é incorrecta. As cruces que rodean ao Santo Graal non foron creadas con ningunha simboloxía provincial senón por simples motivos decorativos. 

La muerte negra.

Aqui vos deixo un video que encontrei que creo que resume perfectamente todo o relacionado coa peste negra, e que nos acerca un pouquiño mais a comprender como sufriu a humanidade durante eses anos..

Final

Sabedes que eu sempre soñara con voar? meu pai o sabia, e creo que por eso decidiu que a mellos forma de acabar coa nosa vida fosa tirarnos por un precipio, asi, polo menos disfrutariamos coa caida, e sentiriamos ao fin donos dos nosos actos, e totalmente liberados!
Que porque habiamos chegado a decision de acabar coas nosas vidas? Desde que morrera mama, non habiamos feito outra cosa que intentar escapar da peste negra, pero agora xa non era como cando estaba ela, antes eramos unha familia, e agora faltaba unha parte.. sempre camiñabamos tristes, e sen esperanzas, pois a peste acabarianos alcanzando nun momento ou noutro, como fixera con mama!
Ademais, levábamos mal a soidade, case nunca nos topabamos con xente, porque intentavamos evitalo por medo ao contaxio.
Todo era moi extresante. Prisas. Carreiras. Inquedanza. Temor, si, sobre todo temor, a morrer dunha forma tan horrible.
Por iso cando vimos o enorme precipio qu se abría ante os nosos pés o tivemos todo claro, case non fixo falta dicir nada, nos abrazamos, e estivemos falando moito tempo, recordando as cosas boas da vida, sobretodo de cando viviamos na aldea, e eu me acordei moito da miña amiga Raquel! como a botaba de menos.. tamen estivemos falando moito de mama.. agora ibamos a reunirnos con ela!
Nos collimos das mans e votamos a nosa derradeira carrera, despois, a caida...
Pode que alguen pense que tomamos unha decision de cobardes, pero estabamos cansos de vivir asi... esa non é forma de vida! Agora seremos moito mas felices, os tres no ceo, e volveremos a ser unha familia, sen ninguna clase de preocupacion!

Despedida.

Seguimos deambulando asi polo mundo durante un tempo mais, intentando evitar os núcleos de poboaciosn, que era onde máis probabilidade de contaxio había. Pero había veces que necesitabamos entrar nas cidades, pois as nosas provisions non eran eternas, e se acababan moi pronto..
Creo que foi nunha desas veces cando mama se contaxiou.. eu xa me habia dado conta de que cada dia estaba mais cansa, mais do normal, pero non me din conta de todo ata que comezaron a sairlle as manchas negras, chorei moito cando lle vin a primeira. Pero meu pai tranquilizoume, había xente que sobrevivia a peste! moi poca, iso é certo, pero algunha si.. asique intentariamos curar a mama!
Establecimos o campamento durante tempo indefinido ao lado dun rio, e lle preparamos a mama unha cama moi comoda, a mellor de todas! Papa a cuidaba con esmero a todas horas, pero cada dia parecia estar peor, saianlle bultos por todo o corpo, meu pai os intentaba extirpar, pero pronto nacian noutros lugares..
Ela xa perdera totalmente a esperanza de curarse e sobrevivir pero nós insistiamos e a cuidabamos con esmero.
Ata que un dia nos obligou a marcharnos, se nos quedabamos mais, nos contaxiariamos, e ela xa estaba morta.. non habia nada que facer.. chorei moito o dia que a deixamos ali, moribunda.. ela pediunos que a apoiaramos contra unha árbore, e asi o fixemos, pero foi moi duro para os dous abandoala asi..
Agora xa só eramos dous!

O camiño.

Levabamos dias camiñando cando divisamos unha aldea ao lonxe. Todo parecia moi tranquilo, pero nos deu igual, pois levabamos moitos dias de viaxe e estabamos moi cansos!
Cando traspasamos as murallas da cidade o panorama foi desolador.. eu o describiria en duas palabras:  DEVASTACIÓN e MORTE. Os cadaveres estaban tirados polas rúas, ninguen quería acercarse a enterralos sequera, por medo ao contaxio.
A cidade estaba situada ao lado dunha gran brecha no chan, e se queriamos cruzala, a tiñamos que cruzar por unha ponte. A única ponte estaba á outra punta da cidade. Decidimos correr o resgo e cruzar a cidade.
Todo foi moi rápido, comezamos a correr coa boca pechada e tapada cun trapo, intentando non mirar ao noso arredor, pero era imposible, as imaxes dos mortos atraian a miña vision.. pero ainda era peor ver aos enfermos, aos que habian tirado á rúa e estaban contaxiados, afogandose nos seus propios vómitos e con manchas negras por todo o corpo, esos te chamaban, te pedian axuda, pero ti xa non podias facer nada por eles.. xa estaban mortos..
Cruzamos enseguida a cidade e a ponte, e proseguimos o noso camiño, pero sen poder quitar esas imaxes da nosa cabeza.
Derrepente vimos un grupo de xente, viñan en direccion contraria pero alomellor poderian dicirnos se sabian de algún sitio seguro onde a peste non houbera chegado.. ao fin e ao cabo era o que buscabamos todos.. SEGURIDADE! pero era algo que ninguen atopaba..
Cando meu pai acercouse un poco a eles para preguntarlles, comezaron a tirarlle pedras, creian que estaba infectado! como podian creer iso de meu pai! estaban todos tolos! Nós nos afastamos rapidamente do seu camiño, e seguimos o noso. Durante o resto do dia nos encontramos a mais xente, pero non se nos ocorreu acercarnos, porque podian pensar que estabamos contaxiados e ademas, tamen decidimos que non deixariamos que ninguen se acercase a nos, pois podia traer a enfermidade!
Eramos só os tres, mama, papa e mais eu.

A chegada da peste.

Hoxe no meu pobo todo o mundo está nervioso, os meus veciños, entre os que se encontra a miña mellor amiga, Raquel, fai xa 3 dias que non saen de casa, e isto preocupa moito aos veciños.
Os explico, eu chamome Ana, e ainda que so teño oito anos e os adultos non soen contarme moitas cousas, miña nai prohibiume expresamente acercarme a casa de Raquel, o porque? a xente da aldea cree que eles trouxeron a peste a nosa aldea, e que estan contaminados e esperando morrer dentro da sua casa.
Ademais, esta teoria se reforza porque son xudios, e segun a xente da aldea os xudios somos sucios! esto é unha enorme tonteria pero por desgracia hai xente que si que o pensa.
Hoxe hai reunion na praza, é para decidir que facer con Raquel e a sua familia, moitos queren quemar a casa e asegurarse asi non contaminar ao resto da aldea, pero eu sei que eso é unha  tontetria porque poden estar vivos dentro! Pero os adultos estan moi preocupados pola peste negra..
Eu xa oira hablar antes da peste negra, é unha enfermidade que esta asolando Europa e que cidade pola que pasa, deixa a mais da metade da poboacion mortos! moi poucos sobreviven a sua chegada.. por iso os meus veciños toman tantas precaucions!
Ao final decidiron darlles dous dias mais e se non saen, quemaran a casa e a quen se encontre dentro dela! Durante estes dous dias houbo unha teoria que s foi reforzando entre os veciños.. que somos nos os xudios os portadores da peste negra! pero que tonteria é esa! nos estamos totalmente sans, como calquera outros! volo xuro! Pero a xente da alda non anda moi convencida..
Hoxe volve a haber unha multitude na praza. Porque non nos han invitado? Meus pais saben a resposta, pois estan facendo as maletas, horas de completo frenesí, tivemos que sair correndo da nosa casa, e mentres nos alonxabamos, viamos como ardian todas as casas dos xudeos da nosa aldea.. o medo habia podido con eles!
E agora tiñamos un longo camiño por diante..

Discurso de partida:

Bos días querido pobo! os reúno aqui a estas horas da mañá porque teño unha mala noticia que darvos..

Sei que xa vos habedes dado conta de que os Hunos se han acercado moito nas ultimas semanas as nosas terras.. pois ben, onte, ás ultimas horas da noite, recibimos unha carta deles, dice asi:

Os avisamos de que tedes tres dias antes de que ataquemos as vosas terras e os invadamos. Tedes dúas opcions: ou ben pelexar en vano, arriesgando as vidas da xente que vos importa ou ben marchar a outras terras, rendindovos de forma pacífica. Tedes 3 dias, pensadeo ben.

Nós, estivemos reunidos toda a noite e hemos chegado a unha conclusion: marcharemonos. Hai unhas terras no noroeste de Hispania, onde vive xente moi pacifica, nos dirixiremos hacia ali. Tedes 1 hora para recoller todas as vosas cousas destas terras que agora pertencen aos Hunos.. Os que queran, por suposto poderan quedarse, pero só poñeran a vida das suas familias en perigo, e loitaran en vano, pois os Hunos xa han expulsado a todos os pobos barbaros desta zona.. ninguen a podido con eles! Asique agora a decision é vosa.

Martiño de Dumio

Bueno, non sei se o sabiades, pero hubo un home chamado Martiño de Dumio, que foi un bispo de Dumio e Braga, ademais de un personaxe moi destacado da época de Reino Suevo.
Martiño chegou da terra santa no 550, e intentou quitar as costumes priscilianistas que estaban moi arraigadas na cultura dos habitantes da Galicia sueva e impoñer a que el creia que era a relixión verdadeira, a relixión cristiá.
Calificou aos prisciliniastas de adoradores do demo e como non puido acabar con moitas das suas costumes, intentou facelas suas, aínda que non tivo moito éxito.
O que quero dicir con isto, e que aínda que Martiño tivera outras crenzas diferentes ás arraigadas na nosa terra naqueles tempos, poderia haber intentado ensinar a sua relixión pero  sen dañar as outras relixións da zona. Esta ben que haxa diversidade de relixións nunha mesma zona, pero o máis importante e que haxa tolerancia entre elas, que ninguna intente ser a suprema e a verdadeira, se ben e certo que cando conviven varias relixións, unha sera inevitablemente a maioritaria, pero por iso non debe someter as outras.

Aqui os deixo un link dun video onde os explica con moita claridade a labor de Martiño nas nosas terras:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=lyCpqYPaKc4

A "mudanza" dos Suevos.

¿Porque viñeron aquí os Suevos?
Creo que é unha pregunta bastante interesante, posto que, se ti vives nun lugar e estas ben alí, non é lóxico que cambies de sitio, e "mudes" todo o pobo cara outro lugar descoñecido, son moitos os riscos que hai que correr durante o camiño ate encontrar un lugar donde establecerse, asi que os suevos debian ter unha boa razon para marchar de onde estaban.
E a tiñan.

No 411 chegaron varias oleadas de pobos xermanicos, porque habian sido violentamente expulsados das súas terras polos Hunos (quiza os sone o nome de Atila). Despois de ser expulsados, vagaron por distintas terras de Europa cara ó occidente, pero ninguan era adecuada para eles, ou xa estaba ocupada por outros pobos. Ata que chegaron á actual Galicia. Aquí descubriron unhas terras poboadas de xente pacifica, onde se instalaron comodamente e sen ningun problema. Viviron aqui pacificamente dende o 411 ata o 585, cando foron sometidos polos Visigodos

Época oscura dos suevos.

Alguna vez intentachedes buscar informacion acerca dos Suevos? por si nunca o intentachedes, non creo que vos sirva de moito buscar, pois a época na que os suevos estiveron na península, é unha das máis escuras da nosa historia. Non é escura porque pasaran cousas malas, houbese moitas guerras nin nada diso, senón todo o contrario, foi unha época sen grandes cambios, unha época de paz.
Hay informacion de cando chegaron e de cando se foron, pero que fixeron mentres estaban aqui?
É raro que non se sepan os nomes dos reis que reinaron nunha determinada época, pois dos suevos, só sabemos un puñado deles, os que libraron algunhas batallas importantes como Requiario e a batalla do río Órbigo no 456.
Pero a partir do 469 e ata o 558 hai unha laguna historica impresionante, debido á escaseza de fontes. Só consta o nome do rey Teodemundo.
¿Que farian os suevos durante este periodo? Ninguén o sabe, pero non puido pasar nada importante, porqe qedaria constancia de eso, simplemente foi unha época de gran traquilidade e calma, sen ningun sobresalto e sen enfrontamentos, e ao fin e ao cabo.. ¿non é iso o que todos desexamos, vivir a nosa vida sen que ninguen nos moleste?