Final

Sabedes que eu sempre soñara con voar? meu pai o sabia, e creo que por eso decidiu que a mellos forma de acabar coa nosa vida fosa tirarnos por un precipio, asi, polo menos disfrutariamos coa caida, e sentiriamos ao fin donos dos nosos actos, e totalmente liberados!
Que porque habiamos chegado a decision de acabar coas nosas vidas? Desde que morrera mama, non habiamos feito outra cosa que intentar escapar da peste negra, pero agora xa non era como cando estaba ela, antes eramos unha familia, e agora faltaba unha parte.. sempre camiñabamos tristes, e sen esperanzas, pois a peste acabarianos alcanzando nun momento ou noutro, como fixera con mama!
Ademais, levábamos mal a soidade, case nunca nos topabamos con xente, porque intentavamos evitalo por medo ao contaxio.
Todo era moi extresante. Prisas. Carreiras. Inquedanza. Temor, si, sobre todo temor, a morrer dunha forma tan horrible.
Por iso cando vimos o enorme precipio qu se abría ante os nosos pés o tivemos todo claro, case non fixo falta dicir nada, nos abrazamos, e estivemos falando moito tempo, recordando as cosas boas da vida, sobretodo de cando viviamos na aldea, e eu me acordei moito da miña amiga Raquel! como a botaba de menos.. tamen estivemos falando moito de mama.. agora ibamos a reunirnos con ela!
Nos collimos das mans e votamos a nosa derradeira carrera, despois, a caida...
Pode que alguen pense que tomamos unha decision de cobardes, pero estabamos cansos de vivir asi... esa non é forma de vida! Agora seremos moito mas felices, os tres no ceo, e volveremos a ser unha familia, sen ninguna clase de preocupacion!