La muerte negra.

Aqui vos deixo un video que encontrei que creo que resume perfectamente todo o relacionado coa peste negra, e que nos acerca un pouquiño mais a comprender como sufriu a humanidade durante eses anos..

Final

Sabedes que eu sempre soñara con voar? meu pai o sabia, e creo que por eso decidiu que a mellos forma de acabar coa nosa vida fosa tirarnos por un precipio, asi, polo menos disfrutariamos coa caida, e sentiriamos ao fin donos dos nosos actos, e totalmente liberados!
Que porque habiamos chegado a decision de acabar coas nosas vidas? Desde que morrera mama, non habiamos feito outra cosa que intentar escapar da peste negra, pero agora xa non era como cando estaba ela, antes eramos unha familia, e agora faltaba unha parte.. sempre camiñabamos tristes, e sen esperanzas, pois a peste acabarianos alcanzando nun momento ou noutro, como fixera con mama!
Ademais, levábamos mal a soidade, case nunca nos topabamos con xente, porque intentavamos evitalo por medo ao contaxio.
Todo era moi extresante. Prisas. Carreiras. Inquedanza. Temor, si, sobre todo temor, a morrer dunha forma tan horrible.
Por iso cando vimos o enorme precipio qu se abría ante os nosos pés o tivemos todo claro, case non fixo falta dicir nada, nos abrazamos, e estivemos falando moito tempo, recordando as cosas boas da vida, sobretodo de cando viviamos na aldea, e eu me acordei moito da miña amiga Raquel! como a botaba de menos.. tamen estivemos falando moito de mama.. agora ibamos a reunirnos con ela!
Nos collimos das mans e votamos a nosa derradeira carrera, despois, a caida...
Pode que alguen pense que tomamos unha decision de cobardes, pero estabamos cansos de vivir asi... esa non é forma de vida! Agora seremos moito mas felices, os tres no ceo, e volveremos a ser unha familia, sen ninguna clase de preocupacion!

Despedida.

Seguimos deambulando asi polo mundo durante un tempo mais, intentando evitar os núcleos de poboaciosn, que era onde máis probabilidade de contaxio había. Pero había veces que necesitabamos entrar nas cidades, pois as nosas provisions non eran eternas, e se acababan moi pronto..
Creo que foi nunha desas veces cando mama se contaxiou.. eu xa me habia dado conta de que cada dia estaba mais cansa, mais do normal, pero non me din conta de todo ata que comezaron a sairlle as manchas negras, chorei moito cando lle vin a primeira. Pero meu pai tranquilizoume, había xente que sobrevivia a peste! moi poca, iso é certo, pero algunha si.. asique intentariamos curar a mama!
Establecimos o campamento durante tempo indefinido ao lado dun rio, e lle preparamos a mama unha cama moi comoda, a mellor de todas! Papa a cuidaba con esmero a todas horas, pero cada dia parecia estar peor, saianlle bultos por todo o corpo, meu pai os intentaba extirpar, pero pronto nacian noutros lugares..
Ela xa perdera totalmente a esperanza de curarse e sobrevivir pero nós insistiamos e a cuidabamos con esmero.
Ata que un dia nos obligou a marcharnos, se nos quedabamos mais, nos contaxiariamos, e ela xa estaba morta.. non habia nada que facer.. chorei moito o dia que a deixamos ali, moribunda.. ela pediunos que a apoiaramos contra unha árbore, e asi o fixemos, pero foi moi duro para os dous abandoala asi..
Agora xa só eramos dous!

O camiño.

Levabamos dias camiñando cando divisamos unha aldea ao lonxe. Todo parecia moi tranquilo, pero nos deu igual, pois levabamos moitos dias de viaxe e estabamos moi cansos!
Cando traspasamos as murallas da cidade o panorama foi desolador.. eu o describiria en duas palabras:  DEVASTACIÓN e MORTE. Os cadaveres estaban tirados polas rúas, ninguen quería acercarse a enterralos sequera, por medo ao contaxio.
A cidade estaba situada ao lado dunha gran brecha no chan, e se queriamos cruzala, a tiñamos que cruzar por unha ponte. A única ponte estaba á outra punta da cidade. Decidimos correr o resgo e cruzar a cidade.
Todo foi moi rápido, comezamos a correr coa boca pechada e tapada cun trapo, intentando non mirar ao noso arredor, pero era imposible, as imaxes dos mortos atraian a miña vision.. pero ainda era peor ver aos enfermos, aos que habian tirado á rúa e estaban contaxiados, afogandose nos seus propios vómitos e con manchas negras por todo o corpo, esos te chamaban, te pedian axuda, pero ti xa non podias facer nada por eles.. xa estaban mortos..
Cruzamos enseguida a cidade e a ponte, e proseguimos o noso camiño, pero sen poder quitar esas imaxes da nosa cabeza.
Derrepente vimos un grupo de xente, viñan en direccion contraria pero alomellor poderian dicirnos se sabian de algún sitio seguro onde a peste non houbera chegado.. ao fin e ao cabo era o que buscabamos todos.. SEGURIDADE! pero era algo que ninguen atopaba..
Cando meu pai acercouse un poco a eles para preguntarlles, comezaron a tirarlle pedras, creian que estaba infectado! como podian creer iso de meu pai! estaban todos tolos! Nós nos afastamos rapidamente do seu camiño, e seguimos o noso. Durante o resto do dia nos encontramos a mais xente, pero non se nos ocorreu acercarnos, porque podian pensar que estabamos contaxiados e ademas, tamen decidimos que non deixariamos que ninguen se acercase a nos, pois podia traer a enfermidade!
Eramos só os tres, mama, papa e mais eu.

A chegada da peste.

Hoxe no meu pobo todo o mundo está nervioso, os meus veciños, entre os que se encontra a miña mellor amiga, Raquel, fai xa 3 dias que non saen de casa, e isto preocupa moito aos veciños.
Os explico, eu chamome Ana, e ainda que so teño oito anos e os adultos non soen contarme moitas cousas, miña nai prohibiume expresamente acercarme a casa de Raquel, o porque? a xente da aldea cree que eles trouxeron a peste a nosa aldea, e que estan contaminados e esperando morrer dentro da sua casa.
Ademais, esta teoria se reforza porque son xudios, e segun a xente da aldea os xudios somos sucios! esto é unha enorme tonteria pero por desgracia hai xente que si que o pensa.
Hoxe hai reunion na praza, é para decidir que facer con Raquel e a sua familia, moitos queren quemar a casa e asegurarse asi non contaminar ao resto da aldea, pero eu sei que eso é unha  tontetria porque poden estar vivos dentro! Pero os adultos estan moi preocupados pola peste negra..
Eu xa oira hablar antes da peste negra, é unha enfermidade que esta asolando Europa e que cidade pola que pasa, deixa a mais da metade da poboacion mortos! moi poucos sobreviven a sua chegada.. por iso os meus veciños toman tantas precaucions!
Ao final decidiron darlles dous dias mais e se non saen, quemaran a casa e a quen se encontre dentro dela! Durante estes dous dias houbo unha teoria que s foi reforzando entre os veciños.. que somos nos os xudios os portadores da peste negra! pero que tonteria é esa! nos estamos totalmente sans, como calquera outros! volo xuro! Pero a xente da alda non anda moi convencida..
Hoxe volve a haber unha multitude na praza. Porque non nos han invitado? Meus pais saben a resposta, pois estan facendo as maletas, horas de completo frenesí, tivemos que sair correndo da nosa casa, e mentres nos alonxabamos, viamos como ardian todas as casas dos xudeos da nosa aldea.. o medo habia podido con eles!
E agora tiñamos un longo camiño por diante..